“A beginning is a very delicate time” – prinses Irulan, Dune (David Lynch, 1984)
Bij de start van deze Blog
Beste lezer,
Voor mij betekent het bovenstaande citaat zoveel als: Bij een begin komt het erop aan. Een begin steekt nauw. Zo ook met dit begin. Dat blijkt al uit het feit dat deze blog al een paar weken in de lucht is, voordat ik er nu eindelijk het eerste stukje plaats.
Ik ben niet van het geloof in de blog als braindump: schrijven wat er maar in je opkomt. Woorden wegen loont de moeite. Dat heeft als nadeel dat er inmiddels zoveel aan gedachten groeit, dat het alleen maar lastiger wordt om een enigszins behapbaar beginnetje te maken. Om dat te doorbreken, nu toch maar de eerste posting. Compacter van inhoud dan wellicht zou kunnen. De rest komt dan hopelijk in de komende tijd vanzelf aan bod.
Er waren voor mij twee directe aanleidingen om deze blog te starten. Via gesprekjes met collega Bart van der Meij ging er voor mij een nieuwe wereld open op het gebied van ‘Web 2.0’ (bij wijze van containerbegrip). Of nieuwe wereld… maar toch tenminste een venster hier en daar. Een handige manier om daar in thuis te raken, is natuurlijk om er zelf wat mee te doen. Bij dezen.
De tweede aanleiding vloeide bijna direct uit die nieuwe vensters voort. Het gevoel dat de meesten van ons wel in enige mate bekruipt van tijd tot tijd:
Hoe houd ik grip op de informatie die er op mij afkomt? Die is immers in principe oneindig groot. Hoe weet ik dat ik de juiste dingen selecteer? Mis ik geen essentiële dingen, domweg doordat ik niet van hun bestaan weet? Hoe filter ik weg wat ballast is?
Hoe blijf ik eigenlijk bij in een continue veranderende wereld? Word ik niet links en rechts ingehaald? Terwijl ik me in het éne gebied verdiep, raak ik achter op het andere. Gerelateerd aan het werk gaat het om vragen als: Hoe houd ik mijn waarde in een kenniseconomie waar kennis nog sneller veroudert dan de kennisdrager zelf ?
Vandaar de werktitel : Voorlopig
In dat woord zit de spanning tussen tijdigheid en tijdelijkheid mooi opgenomen: vandaag bijdetijd is morgen al weer achterop.
Wordt dit nu een heel zware blog? Dat is zeker niet de bedoeling. Er zit ook iets vederlichts in de tijdelijkheid der dingen. De zwaarte die we er soms aan geven, hoeft dus niet ondraaglijk te worden. Integendeel, er valt veel te relativeren, te lachen, onbezorgd te zijn, lief te hebben en liefgehad te worden. Maar daarover binnenkort meer, beloof ik u.
Genoeg voor nu. Voorlopig.
P.S. Over de vragen hierboven, met name die over ’s mensen professionele waarde in zijn werkende bestaan, gaat het boekje van Tim Sanders : Managen met liefde. (zie rechts onder ‘Warm aanbevolen’)
Ik breng het boekje momenteel links en rechts onder de aandacht, zelf weer aangestoken door Bart. Binnenkort zal ik de lezers hier ruimte bieden om te reageren op het boekje en, liefst, ook op elkaar.
